Soirée: Stoomboot nodigt uit

Soirée: Stoomboot nodigt uit

Niels Boutsen is de man achter Stoomboot. Hij won in 2011 de Nekka-kleinkunstwedstrijd en is intussen niet meer weg te denken uit het hedendaagse kleinkunstlandschap. Boutsen schrijft liedjes over de dingen die hem bezighouden. Zijn eerste twee albums werden dagboeken over vrouwen die hij niet kon krijgen. Afgestudeerd, werkend en de vrouw van zijn leven gevonden, zorgt voor ruimte en plaats. Zijn derde plaat Zwarte Doos is een plaat geworden over het wereldbeeld van Stoomboot. De muzikanten van deze plaat - Mathias Moors, Geert Mariën en Luc Weytjens - worden aangevuld met Andries Boone. Stoomboot ontvangt Jan De Wilde, Geert Verdickt van Buurman, Mira, Lennaert Maes en Float Fall.

Jan De Wilde is een kleinkunsticoon. Hij werd het na zijn eerste tv-optreden in 1965 en hij is het ook nog in 2017. Meer dan vijftig jaar muziekgeschiedenis in één leven. Jan is een unieke vertegenwoordiger van de eerste generatie Vlaamse kleinkunstartiesten. Moeiteloos behield hij zijn status. Dankzij liedjes die tot onze culturele ziel zijn gaan behoren: Joke, Een vrolijk lentelied, Walter, Eerste sneeuw, Fanfare van honger en dorst …

Geert Verdickt is de frontman van Buurman. De groep rond deze Limburger maakt cinemamuziek. Nederlandstalige pareltjes over het hier en nu. Over toen, en over wat nog moet komen. Herinneringen aan iets wat nog lang niet voorbij is. In 2015 was Buurman centrale gast tijdens Nekka-nacht in Antwerpen. Een volle Lotto Arena in extase. Staande ovatie. Uitbundig en broos. Kippenvel en wateroogjes. Langzaam verovert Buurman het hart van iedereen die met hen in aanraking komt. God, ik en Marjon, Rocky, London Stansted en Dans en Dwaal van het laatste gelijknamige album: allemaal songs die blijven hangen.

Sinds Brihang in 2014 gekroond werd tot winnaar van De Nieuwe Lichting nam zijn carrière een steile klim. Hij was te zien op de grootste zomerfestivals, stond in de meest prestigieuze poptempels van ons land en werd een graag geziene gast op Studio Brussel. Schijnbaar moeiteloos schakelt de Knokkenaar tussen genres en kunstvormen en toch slaagt hij er alsnog in iedereen een stapje voor te blijven door net datgene te doen wat niemand verwacht. Zolangmogelijk is de titel van zijn debuutalbum een hiphopplaat, jawel, maar dan een waarbij de grenzen van het genre constant afgetast, gekneed en verplaatst worden. Of zoals de Standaard het omschreef en bekroonde met 4 sterren: “Brihang neemt hiphop als sjabloon, maar kleurt vrijelijk buiten de lijntjes. Een woordkunstenaar die minder naar Amerikaanse machorappers dan naar vaderlandse dichters kijkt. (...) Een zoeker die de Nederlandstalige hiphop weer op de bovenste plank zet.”

Mira maakte 3 albums in 5 jaar tijd en had met single In De Fleur meteen een Vlaamse klassieker te pakken. Vervolgens verdween ze 5 jaar van het voorplan. Waar was Mira? Ze maakte de balans op van haar bliksemstart. Ze zocht naar wie Mira als muzikante was, is en nog allemaal kan zijn. Ze leefde, maakte dingen mee en schreef. Ze werkte aan het grondplan van haar laatste album Plaats. Ze kwam erachter dat wat ze doet, een theatrale kant heeft. Tussen cabaret en pop. Die kant hoort bij haar DNA als muzikante. Waar bij pop vaak hard gewerkt wordt op de groepssound, dient bij haar de muziek veel meer de tekst. Het is chanson anno 2016, singer-songwriter, kleinkunst 2.0. als je wil.

Lennaert Maes bracht na acht jaar zijn kompanen terug bij elkaar onder de naam Lenny & De Wespen. Sinds 2004 stonden ze op de affiches van Festival Dranouter, Gentse Feesten, Marktrock en Boterhammen in het park. Hun liedjes Als het kan, Het zit erin (het moet eruit) en Meneertje Nee deden het goed op de radio. Daarnaast is Lenny een begenadigd cabaretier die in 2011 de publieksprijs won van het Leids Cabaretfestival. Misschien ken je hem van de Bonski’s of Lachland, projecten waarmee hij ook in Geel te gast was voor personen die Nederlands leren. Een bezige bij… of was het nu wesp!?

Een ode aan een vaag verleden, begeleid door grijze orgelklanken en oude snaren, bezongen door een hoorn en ruwe electronica. Die gejaagde stilte vlak voor het wankel noodlot toeslaat. Verbeten nostalgie, maar de blik vooruit. Dat is Float Fall. Een duo dat het erop waagt de stilte te temmen en dromen te dromen tot alles weer goed komt. De stem van Rozanne Descheemaeker loodst je dwars door ijskoude vlaktes, maar schurkt zich meteen daarna zacht tegen de lijzig-hese vocaal van Ruben Lefever. Float Fall maakt songs die je een andere wereld in trekken, een waar geen definitieve omschrijving bij past, maar waar het wel goed toeven is. Waar het grauwe ruis van het verleden een tweede kans krijgt. Tot droom en realiteit versmelten.

(c) foto Bjorn Van Wassenhove